Ofschoon het uiteindelijke resultaat in zijn uitingsvorm in niets herinnert aan kei of blok steen, schimmert in de beelden het oorspronkelijke materiaal door, de glinstering van het gesteente, de eroderende werking van de eeuwen, de weerschijn en fragmentatie van wat aardse krachten balden.
Linda Biemans werkt in een broedplaats annex atelier te Goor, maar vertoeft regelmatig in een Italiaans centrum voor steenhouwers, in Pietrasanta en Carrara. In die zin zijn haar beelden het product van twee werelden, zowel fysiek als psychisch, een oeuvre als zinnebeeld van zon en regen, de weerspiegeling van een combinatie van lichtvoetigheid en zwaartekracht. Het werk kan aldus ook worden opgevat als de uitkomst van de letterlijke zowel als figuurlijke worsteling met het leven zelf, met enerzijds zijn gladde en fijne kanten en anderzijds zijn donkere en vermoeide tekens. Het polijsten van de ruwheid, het ordenen van de chaos, oftewel: het opstaan na het vallen.
De kenmerken van de beelden: licht, vaak zo dun dat de steen zo transparant wordt als glas, soepele vormen, het opheffen van de zwaartekracht, de drang te overleven, met in vrijwel elk beeld ook de tegenstelling tussen glad en ruw, dun en massief.
Het oeuvre van Linda Biemans is derhalve een eerbetoon aan het leven zelf, lichtende monumenten van deze tijd, in het besef dat er altijd schaduwzijden zullen bestaan.
